Polenta

Moi Drodzy, przyznam się bez bicia. Ja polenty nigdy nie robiłam własnymi rękami.

Ja polentę zawsze jadłam. Pamiętam jej smak.

Pamiętam kto i jak ją robił.

Ale nigdy nie zainteresowała mnie do tego stopnia, żeby samej zrobić.

Dlaczego?

Na Sycylii polenty się nie robi, Region Friuli Wenecja Julijska też jakoś nie za bardzo za polentą..ale Piemont, moi Kochani Piemont to są ludzie, którzy wsuwają polentę ze wszystkim, do wszystkiego i popijają winem.

Kochają polentę, kochają wino, dynie, sery- słynny ser o nazwie TOMA, nie ma sobie równych!

Kochają kasztany, warzywa i kapustę oraz czosnek!

I kochają się u siebie spotykać, obowiązkowo! Na kolacjach!

Mieszkając w Condove prov.Turyn miałam okazję jeść polentę przynajmniej raz w tygodniu.

Condove leży pod granicą z Francją.

Na zdjęciu z Wikipedii widzimy Condove, to jest to skupisko domeczków po prawej z dużym kwadratowym dachem pewnej fabryki.

Tam mieszkałam i tam pozostało mi serce. Gdy wychodziłam na balkon widziałam francuskie góry i pomimo lata, z zawsze ośnieżonymi szczytami.

Tam też po raz pierwszy zajadałam się polentą, pod każdą postacią- przypominającą tłuczone ziemniaki, bądz krojoną w kostki i wrzucaną do gulaszu- pycha! I nie wyobrażam sobie piemonckiego gulaszu bez polenty!

Kiedy piszę ten post, już od ponad godziny, przeglądam foldery ze zdjęciami z tamtych okolic.

Ściska mnie za serce, i ryczę jak bóbr.

Bo tam w Dolinie Susy urodziła się moja pierwsza córeczka SARA.

Tam poznałam przewspaniałych ludzi, za którymi tęsknię, tam uczestniczyłam z oddaniem we wszystkich wydarzeniach lokalnych, patriotycznych czy gastronomicznych.

Tam idąc do lasu mogłam pić wodę bijącą ze zródeł, jeść jeżyny, czy zbierać kasztany na mąkę.

Tam kosztowałam w piwnicach najwspanialszych win, prosto z beczek.

Pisze ten tekst prosto z serca i wierzcie mi, że jest mi bardzo ciężko.

Niektóre posty, aż zieją wspomnieniami.

Niektóre są wesołe, niektóre mniej.

Ale zawsze jest w nich serce.

Tu należą się specjalne podziękowania Małgosi z DAYLICOOKING, która przyszła wirtualnie ze szmatką i odkurzyła mi mój własny kawałek życia, album z Condove.

Nikt nigdy nie był w stanie zmusić mnie do zrobienia polenty, bo po co skoro ja ją zawsze miałam pod sam nos.

Małgosia zaś zrobiła to w sposób tak subtelny, że moi Kochani, POLENTA według jej przepisu, pojawi się zaraz na blogu.

Polenta, jak można jej nie lubić? Jest tak prosta "w obsłudze", bije od niej samo zdrowie, a do tego pachnie cudnie parmezanem!

Przepis podała mi na tacy Małgosia , znajdziecie go w Jej kuchni, W TYM MIEJSCU... Zobaczcie jak pachnie u Niej!

Więcej o polencie poczytacie na  Wikipedia

Ale przejdzmy do przepisu , gdyż przepis Gosi jest idealny i polenta smakuje dokładnie tak...jak smakuje Piemontczykom!

Składniki

-1 szklanka kaszki kukurydzianej

-3,5 szklanki wody

-1 łyżeczka soli morskiej

-2-3 łyżki masła

-gruby świeżo mielony pieprz

-200 g twardego żółtego sera, u mnie tarty parmezan

-dodatkowo użyłam suszonych włoskich ziół, które miały w swoim składzie rozmaryn, szałwię itd

Zagotowałam wodę z solą, gdy zaczęła się gotować, przełożyłam na najmniejszy palnik dając gaz na minimum.

I zaczęłam bardzo powoli , niczym deszcz, wsypywać kaszkę. Należy użyć trzepaczki rózgowej i mieszać w kółko energicznie i cierpliwie.

Na każdym opakowaniu kaszki kukurydzianej jest podany czas gotowania.

Do ugotowanej polenty dodałam masło, pieprz, włoskie zioła i utarty wcześniej na tarce parmezan.

Drewnianą łyżką wymieszałam wszystko dokładnie. Polenta jest gotowa kiedy będzie tak fajnie odchodziła od brzegów garnka tworząc jakby kulę.

I tyle.

Polenta gotowa!

Przypomina swoją konsystencją tłuczone ziemniaki.

W następnym poście pokażę Wam jak można podać polentę inaczej niż "jak tłuczone ziemniaki".

W tej formie idealna jest do sosów grzybowych, wędlin typu salami Milano czy Ungherese.

Smacznego !